پشتش سنگين بود و جاده‌هاي دنيا طولاني
مي‌دانست كه هميشه جز اندكي از بسيار را نخواهد رفت.
آهسته آهسته مي‌خزيد، دشوار و كُند؛ و دورها هميشه دور بود.
سنگ‌پشت (لاک پشت) تقديرش را دوست نمي‌داشت و آن را چون اجباري بر دوش مي‌كشيد.
پرنده‌اي در آسمان پر زد، سبك؛ و سنگ‌پشت رو به خدا كرد و گفت: اين عدل نيست، اين عدل نيست.
كاش پُشتم را اين همه سنگين نمي‌كردي. من هيچ‌گاه نمي‌رسم. هيچ‌گاه.
و در لاك سنگي خود خزيد، به نيت نا اميدي...
خدا سنگ‌پشت را از روي زمين بلند كرد. زمين را نشانش داد. كُره‌اي كوچك بود
و گفت: نگاه كن، ابتدا و انتها ندارد. هيچ كس نمي‌رسد !
چون رسيدني در كار نيست. فقط رفتن است.
حتي اگر اندكي. و هر بار كه مي‌روي، رسيده‌اي.
و باور كن آنچه بر دوش توست، تنها لاكي سنگي نيست، تو پاره‌اي از هستي را بر دوش مي‌كشي؛ پاره‌اي از مرا.
خدا سنگ‌پشت را بر زمين گذاشت...
ديگر نه بارش چندان سنگين بود و نه راهها چندان دور.
سنگ پشت به راه افتاد و رفت، حتي اگر اندكي؛ و پاره‌اي از «او» را با عشق بر دوش می كشيد...
